NJË VIZITË ÇAMËRISË SIME

(Nga shqetësimi në dhimbje, nga dhimbja në shpresë …)

U nisa herët nga Kosturi,

... në Çamëri, ëndërra më shpuri,

thash, po ndalem në Margëlliç,

kam ca vëllëzër e kam ca miq!

Mendova, do më presin Çaparët,

siç e kanë adet shqiptarët,

por, gjeta të përmbysaura magje,

rrafsh me tokë, kulmet mbi pragje!

Ah, medet, ç´pashë o Hyji im,

zemra u mbush zeher, pelim,

n´dëshprim, nisa këngën në gjuhë Nëne,

këngës m´i erdhi një erë gjëme!

Mora rrugën për në Janinë,

desha t´vizitoj Pashanë, Alinë,

pyeta se ku e ka Kalanë,

a do shoh Vasiliqinë, Pashanë?!

Shkova në Oborr t´Lavdisë,

ai që i bëri tërmet Perandorisë,

kot qesh nisur dhe kot shkova,

Ali Pashanë dot s´e takova!

Nuk dëgjova asnjë fjalë shqipe,

në Kështjellën përballë Liqeni,

gjurmëve t´kohës Ilirike,

tash n´greqisht iu shkrua refreni!

Ndjeva dhimbje n´krahëror,

rrënjët e mia ishin zh´bërë,

një Copë Lavdi e Trungut Arbëror,

ishte prerë keq me gërshërë!

Ah, mendova unë i ngrati,

të marr rrugën kah Filati,

po dhe atje, sytë çfarë më panë,

derdha lot për atë copë Vatan!

Ishin ndërruar emra, gjuhë, çka mos...

nuk tymonte më Oxhak në Shqip,

s´di ku mbeti gjithë ai Epos,

i Trungut tim t´lashtë Ilirik?!

Koka më vlonte, gjaku ndezë,

mora rrugën për në Prevezë,

ndoshta aty do gjejë Picarët,

Kollokotronët apo Çaparët?!

Kisha hy n´mendime t´thella,

kur, para m´del Kiço Xhavella,

me një ngërdheshje në ironi,

m´thot: Mirë se erdhe në Greqi!

Ah, i thëm, o farë e shitur,

ti për rrënjët, kurrë s´ke ditur,

po ta kisha Markon gjallë,

ty e Karaiskaq do ju kish kallë!

Mu mbush zemra plot maraz,

thash, t´kërkoj Tahir Abaz,

s´gjeta Tahir e as ushtri,

po ku i le o Nënë Çamëri?!

E shkretë përpara më doli Arta,

tashmë të gjitha i kisha t´qarta,

nuk pashë dot as Bubulinë,

rrafsh me tokë i bënë shtëpinë!

Loti i vakët më shkoi përfaqe,

s´flitej shqip më n´ato konaqe,

ku janë çamët, kah i shpuan,

s´ka djepa as varre, vallë kah shkuan?!

Spashë më n´shqip tabela as targa,

si e vdekur më dukej Parga,

n´Gumenicë e n´Paramithi,

nuk i vinte më erë Çamëri!

Ev! Thash po iki për në shtëpi,

para më doli një djalë i ri,

më buzëqeshi ashtu qeltas,

dy tri fjalë mi tha krejt fshehtas:

- Xhaxhi, të qoftë rruga e mbarë,

t´falemnderit për këtë vizitë,

mos harro, edhe ne jem shqiptarë,

që s´guxuam të t´flasim shqip!

Kujdes t´lutem, po t´përcjellin,

ca langonjë që i vrau zezona,

frikë e ankth duan të mbjellin,

që t´mohojmë ne rrënjët tona!

Pasha Nderin e Bubulinës,

pasha trimërinë e Marko Boçarit,

kurrë në gjunj s´i bie Athinës,

se jam Nip i Ahmet Çaparit!

Ma thonë emrin: Marko Pirro,

kështu dëshironin t´partë e mi,

babai, ndjesë pastë, më tha: Biro,

Çamëria është Shqipëri!

Eh, i thash, xhaxhai të pastë,

tash po kthehem me t´reja shpresa,

s´jeni vetëm, do jemi t´gjithë bashkë,

se përndryshe, do na vret Besa!!!

Me sy hapur po ëndërroja,

për Çamërinë dhe çamët e mi,

nga dhimbja n´shpirtë, po lotoja,

a do vi ajo ditë, o Nënë Shqipëri?!

Mentor Thaqi VS., 22.09.2011