December 30, 2014

CHAMERIA'S ETHNIC CLEANSING WAS NOT ACCIDENTAL - TODAY A MASS GRAVE OF HUNDREDS IS HIDDEN UNDER SPORTS STADIUM!

 A survivor of Chameria’s tragedy lives to tell his story
Unfortunately, after 67 years, thanks to our American citizenship, I returned to my homeland. My wife Bule and my cousin Tahsin were both were infants their fathers were killed, also entered first time there. We saw that the mass grave of hundreds of innocent people of 1944 was transformed into a concrete sport stadium! This means only one thing: ethnic cleansing and genocide was not accidental, it was prepared decades ago by Greek chauvinism.
Testimony about the genocide in Paramithia: The ethnic cleansing of Chameria was not accidental, it was prepared decades ago by Greek chauvinism
Sali Bollati with Traditional Cham Fustanella
Sali Bollati with Traditional Cham Fustanella
I was 7 years old on June 27, 1944, but I can never get off my mind what happened on those terrible days to my family and to all Albanian families in our city, Paramithia. It was early in the morning when our mother woke us up; her lovely voice that day was different, it was a hoarse voice: “Please get up and dress yourselves soon, we have to go”, she said hurryingly. She dressed our little sister Makbule and packed some clothes for her. Without eating anything we got out of our home. Our home is located on the hilltop of the city close to Bollati’s Tower which is more than 400 years old. As we got out, we heard many gunshots. With hurried footsteps we managed to arrive to our uncle, Muhamed Bako’s house, close to the city wall clock, in the center of Paramithia.
Aunty Nasibe despite being afraid of being robbed, opened the door and embraced each one of us with love. Knowing that we were hungry, she prepared food for us. As we were sitting around the table, my mother’s first cousin, uncle Qazim entered the room addressing my father with a worried look: “Braho, please what you are doing here, you don’t know that Zervas’ soldiers started killings, dress yourself and let’s leave quickly”. But my lovely father replied to him that is impossible to leave all his family behind, by saying we had never done anything wrong to the Greeks there, on the contrary, we always helped them. After that, uncle Qazim left our family scene, he escaped and died in Tirana in 1983..

400 year old Bollati Tower - Kulla e Bollatateve
400 year old Bollati Tower overseeing Paramythia, today a confiscated building by the Greek Government – Kulla e Bollatateve
Less than half an hour had passed and we heard knocks at the main door. My father went to answer the door, but the armed men grabbed him as he was barefoot. We started crying, terrified about never seeing our lovely and attentive father again. I will never forget his terrible kidnapping and the precious advices he gave me as a child. I later found out they had killed him at the school yard, and together with others he had been buried in a mass grave. After grabbing us, our mother took us to return to our house. As we were walking, my older brother Ferhat, who was 13 years old went to meet Avni, our cousin of the same age, – however Zervas gangs killed him as he was hidden in a bramble-bush. Several days later someone had told us that Ferhat – our pride – who was the best student in the Albanian school that was opened in the years preceding 1944 in our city, was also found dead. Entering our courtyard, terrified, my sight was dimmed, when I found our grandfather’s blood-stained body, lying on the ground, lifeless. Zervas soldiers had dragged him tumbling down the stony steps, and killed him. He was 82 years old, a retired imam.
Greek writer Janis Sharras in his book “Istoria tis Periohis Igumenitsas”, published in Athens in 1985, confirms the crimes by writing: “Muharrem Bollati’s family, massacred in a brutal manner was completely innocent”. After that terrible scene, our lovely mother sheltered us on the religious building in our neighborhood. There we found a lot of other frightened families. Less than one hour had passed and an armed person ordered us to get out of the rooms. A machine-gunner stood under the big stone portal awaiting orders to kill us. Our poor mother tucked us with a gentle voice and started to pray to God for Mercy. Some minutes later, another zervist came ordering the machine-gunner to pick up the gun and go to another place. For the moment we supposed that we, thank God, had been saved. But no! A zervist official came and picked my very lovely mother. Terrified she pulled out from her chest the only photo of my just-murdered father, and with her last wish asking to keep the photo as something sacred. Less than an hour later, we were crying as we heard the terrible news that our lovely mother, Betula 36 years old, was found killed inside the Bollati’s Mosque.
Sali Bollati Family exterminated by the Greek Fascist Government
Sali Bollati Family exterminated by the Greek Fascist Government
What remained were four orphan siblings Qerime 10, I, 7, Faruk 5, and Makbule 2 years old. Together with more than 200 terrified people gathered on the Muhedini’s big home transformed to a jail or concentration camp, where 10-15 people slept together on the floor. We started to take care of our lovely aunty, Zybide; her husband Nelo, 27 years old was killed leaving her with a baby – Tahsin who was 3 months old. Here it has to be emphasized that some neighbors, friendly women, came with a cradle for Tahsin, and brought clothes and household items from our homes. It was a great help for us, in the sorry plight that zervists put us. The neighbors were in a desperate position with our situation, they knew our innocence, but it wasn’t in their hands to free us. The lack of food and absence of minimal living conditions were the cause of the diseases and untimely deaths. So, every day usually 2-3 people died. My grandmother Rukije 72 years and my 2 year old sister Makbule, both passed away in the same day. Several months later, the British soldiers arrived and brought us food and medications so life in the concentration camp started to be better. At the end of November they started to ask us, if we want to be transported to Turkey, Egypt or to England. But we all in one voice told them that as Albanians, we want to go only to our motherland, not to any other country.
A few days passed and two uncovered trucks were brought. As we were being loaded on the truck, the friendly women neighbors appeared again. They had brought for us some winter clothes. When the trucks started to move, they stood by looking at us with despaired faces. It is very important to remind you that these friendly women were Christians. Some Greek liars claim that this genocide was done against the Muslim Albanians. But it wasn’t right, they also killed attorney Spiro Calluka, a Christian, because he always felt Albanian. Throughout all of our history, Albanians in Chameria, Muslim or Christian, respected and loved each other, we even married each other. The Christian Chams, even today do not consider themselves Greeks but Romeis. Albanians descend from the Illyrians who during the Roman Empire had embraced Christianity the same as Arbëresh in Southern Italy today.
Albanian victims from the Greek genocide in Paramythia and Filat 1944-1945 witnessed by the United Nations (UNRRA)
Albanian victims from the Greek genocide in Paramythia and Filat 1944-1945 as witnessed by the United Nations Relief and Rehabilitation Administration (UNRRA)
Trucks arrived in Gumenica and unloaded us in the seaport storage house. During the night zervists tried to enter in the storage house to abduct the girls; but we all started to cry loudly, so the British soldiers saved us again. It was the last terrible night with zervists. The next morning we embarked on the four small boats and in the afternoon we arrived in the port city of Saranda (in administrative Albania). There, our uncle Muhamed joined us, who in June hid himself in his sister’s house in Parga. After passed a night in Saranda’s Mosque, we were transported to Himara. In Himara he rented two horses, he and I had to walk.
Walking during all day long the night we found ourselves near a small river bridge. After collecting some sticks made the fire to pass the night under the bridge. In reality it was December so it was very cold. Especially my weakened brother with a bad cold, high temperature felt very hungry. Even today it remains in my mind, his begging for bread. Crying he asked our aunty: “Please, please my dear aunty, I am so hungry, give me a piece of bread, I love you so much, please! But unfortunately even a crumb of bread was impossible to find. It was daylight when started to walk. After three hours we arrived at the village of Dukat. There for first time, we were surprised by the unexpected warm welcome from its residents. (Last year Cham people erected a Monument of Appreciation to the residents of Dukat). Partisans gave us a lift on their car taking us to Vlora. As we arrived there, my aunty took my very sick brother to the hospital. The next day he passed away!
Chameria Victims Monument in Dukat Vlore, Albania
Chameria Victims Monument in Dukat Vlore, Albania
So from the nine family members, only two of us remained my 10 year old sister and I. She grew up in our uncle’s house, and I grew up in Tirana’s orphanage and in Shkodra’s boarding school. This is only a part of the genocide what the Greek chauvinist armed gangs perpetrated starting in Paramithia and finishing in Filat on March 1945. During these times more than 2,900 innocent Albanian people were killed and more than 2,000 others passed away while walking toward Albania. The majority of them were children and elderly people.
One of the documents by the U.S. Department of State No. 84/3, Tirana Mission 1945-1946 states: “According to all information I have been able to gather on the Cham Issue, in 1944 and during the first months of 1945, the authorities in northern Greece perpetrated savage brutality by evicting more than 35,000 Chams, residents of Chameria, from their homes, where they had been living for centuries on end, chasing them across the border after having robbed them of their land and property. Most of the young people were killed because the majority of the refugees were old folk and children”
The real intentions of this Genocide were seen on the letter of the Greek general, Zervas the bloodthirsty person who lead those massacres. In a letter directed to his collaborator in those crimes, K. Danis in 1953, he confirms: “We have to feel proud for what did, to clean Chameria from the Albanians that for more than 500 years ride on the Hellenes shoulders, by giving the possibility to highlanders get down to the fields”.
The High British official in British Mission in Albania, Major Palmer, in his investigations tried to shed light on the motives of those massacres by giving an interesting explanation which is closer to the truth. He reported to his superiors that “the region of where Albanian minority lived was rich. And there were feelings of hatred and envy from Greeks toward Chams”. At the same time, Palmer noted that the absurd Greek demand for the annexation of South Albania from Greece, which the Greek state had highly cultivated for many decades, had created “a strong hatred directed not only towards Chams, but Albanians in general”. In this way, Palmer doubted the claim that the ethnic cleansing of Chameria was executed for the reason of collaboration of that population with Germans, but it was part of the Greek nationalist strategy against Albanians.

Greece sent back to brink of crisis as polls loom

By Lucy Williamson BBC News, Athens

No-one here knows who will form the new government, but there is a sense that this election is the latest in a long line of critical moments that have marked Greece's journey through the economic crisis.
There has been a touch of the apocalyptic in the coverage of Greece's newspapers over the past 48 hours, with the MPs' vote variously described as "Judgment Day", "the end of an era", and the government's "Waterloo".
The elections, planned for 25 January, are seen as a chance for the radical left-wing party, Syriza, to enter government for the first time.
Syriza is promising to reverse Greece's austerity programme, but what risks do its policies pose for Greece and the rest of Europe?

Imposed austerity
Greek anger at austerity is long-lived. In 2011, Athens erupted in violent protests against budget cuts tied to the second tranche of a massive bailout by the EU, European Central Bank and International Monetary Fund.

From its beginnings as a coalition of leftist parties, Syriza has grown into an opposition party leading the opinion polls.

It has drawn support from Greeks who feel they are being unfairly punished by Brussels, and who complain that four years of imposed austerity have failed to deliver a recovery they can see.
Since the beginning of the bailout programme, Greece's debt has risen from 120% to 175% of GDP, and its unemployment rate hovers around 25%.


Protesters clash with riot police over the government's decision to relax Sunday shopping lawsGovernment attempts to reform Greece's economy have been met with often violent protests
Syriza's chief economic adviser, John Milios, told the BBC that his party did not want to "continue to create enormous surpluses just for serving the debt".

"It deprives society and the economy of resources which could be used for development," he said.
Syriza says that if it wins the elections it will renegotiate the terms of the bailout, end Greece's austerity programme, and write off part of the country's debt.

Those policies are popular with many Greeks, but others worry they could derail the country's recovery and possibly even force its exit from the eurozone if Brussels decides to play hardball in negotiations with the new government.

Awkward questions

But how real are those risks?

The stock market responded to Monday's vote by falling more than 10%, though it later rebounded.
And after an initial dip in Spain and Italy, wider European stock markets appeared to be largely unaffected by the end of trading.

Economists say the measures and reforms put in place four years ago to stabilise the eurozone have helped to insulate other struggling economies.

People walk in front of the Greek parliament building in Athens (17 December 2014)Syriza hailed Monday's vote as a historic day for Greek democracy
Given that level of political and financial investment over the past four years - €240bn (£188bn; $290bn) to Greece alone - Syriza is gambling that Brussels will opt to negotiate a new deal on its bailout, rather than risk a Greek default at this stage.
After all, the party says, it would be channelling the expressed will of the Greek people.
And that, perhaps, is what worries Brussels more than economic contagion.
Its strategy of austerity for Europe's hardest-hit countries has led to a new surge of support for populist parties opposed to the EU's medicine.
If Syriza wins Greece's elections, it would give a boost to parties on both the far left and the far right - in Spain, Italy and elsewhere - which are pushing back against EU authority.
The risk this time around is less that markets would tar other countries in the eurozone with the Greek brush - or at least, not immediately - it is rather that other countries might follow Greece's lead themselves and choose to reject the path to recovery laid out by Brussels.
And that leaves the EU with an awkward question to ponder in 2015. In terms of EU rules and strategy, where does national democracy fit in?

BBC News 

December 27, 2014

Thinking the unthinkable: The danger of war in Europe is higher than ever

Thinking the unthinkable: The danger of war in Europe is higher than ever

The danger of war in Europe is higher than it's been for the last half century. Since the end of the Cold War, the continent has lacked a security doctrine, says DW's Christian F. Trippe.

While Greece and Albania, two NATO countries are in a state of war, this rings true more than ever




Since the fall of the Berlin Wall 25 years ago, war between two European states has been practically unimaginable. But Russia is now forcing the allies in the European Union and NATO to think the unthinkable. There is no shortage of scenarios in which a comparatively "small" regional conflict in eastern Ukraine could turn into a global crisis. Russia could find a reason to openly intervene in Donetsk, in response to its desperate humanitarian situation, or the US could begin supplying Ukraine with weapons - or even directly intervene with airstrikes on rebel positions and be pulled into the crisis. The partially rudderless discussion over how Ukraine can be effectively helped reflects NATO's helplessness. There is currently no security doctrine and no strategy to respond to this new threat from the East. Western politicians have reacted with consternation to the Kremlin's military show of force in the wake of the Ukraine crisis.


                                  DW's Christian F. Trippe 

Dangerous maneuvers 

Hardly a day goes by when Russian war planes aren't spotted over the Baltic Sea, flying in the airspace of the three Baltic - and EU - states. Some of these maneuvers have been extremely dangerous: the Russian military planes have a habit of turning off their transponders, rendering them invisible to civilian aircraft.

The list of serious incidents in the Baltic region is growing by the day. One day, an armada of Russian warships suddenly shows up off the coast of Lithuania, the next an unidentified underwater vehicle is spotted in Sweden's territorial waters. In response, Sweden now intends to call in additional reservists for military exercises.

Back to the Cold War 

In recent months, the three Baltic states have placed weapons orders to the tune of more than one billion euros ($1.2 billion) - anti-tank systems in particular. In the early summer, Russian forces undertook large scale maneuvers not far from their borders. All of this has been accompanied by Russia's thundering rhetoric against Lithuania, Latvia, and Estonia.

All three countries are NATO members. Another NATO member further south, Romania, has also been on the receiving end of Moscow's military threats, as the Kremlin struggles for influence in the Romanian-speaking Republic of Moldova. Romania is now seen as a potential third flashpoint, after Ukraine and the Baltics.

Diplomatic ties between NATO and Russia were always thin. But even this thin thread has now been broken. One side no longer knows what the other is planning. As in the worst times of the Cold War, only intelligence reports and military assessments shape the image of the other side's defense capabilities and political intentions.

Europe: An uncertain continent 

German Foreign Minister Frank-Walter Steinmeier recently commented: "We just talk about each other, not with each other." This new lack of dialogue is especially bad: in recent years, the system of conventional arms control has collapsed in Europe. Originally, NATO and Russia set out limits on conventional weapons in the Conventional Armed Forces in Europe Treaty, and agreed to mutual checks and regular meetings. But the CFE Treaty is now legally suspended and politically dead.

On the eve of a new year, Europe is an uncertain, unpredictable continent. Europe now urgently needs two things: a new security doctrine - and a political approach that will build its confidence.

December 20, 2014

Autoktonia Shqiptare e Çamërisë



Nexhat Merxhushi

Për të kuptuar të vërtetën e çështjes çame në tërë gjerësinë e vet, është e nevojshme të kuptohet konteksti historik i ekzistencës dhe i autoktonisë së shqiptarëve në tokat që aktualisht janë territore greke. Nëpërmjet dëshmive të historianëve të respektueshëm, synohet të trajtohet raporti Greqi-Epir në antikitet, vendi i shqiptarëve në Epir dhe i çamëve në veçanti, që kanë banuar në pjesën greke të territorit që njihet me emrin Thesproti. Aty ka banuar edhe fisi pellazgo-ilir i elimëve, i cili ka lënë gjurmë të shumta në Çamëri dhe në Labëri.

Çamëria ose Thesprotia ilire


Çamëria e sotme është Thesprotia e lashtë ilire. Ajo përbën grupin e katërt të krahinave etnografike që formojnë Toskërinë. Në Enciklopedinë e Madhe Helenike, vëll.XXIII, faqe 405, thuhet: “Çamëria përfshin krahinat e Paramithisë, Filatit, Pargës dhe Margaritit, si dhe disa fshatra të krahinës së Delvinës, që përfundojnë në bregdet, që prej grykave të Akeronit deri në Butrint”. Mehdi Frashëri, në librin “Historia e lashtë e Shqipërisë dhe shqiptarëve”, f.55, thotë: “Thesprotët (çamët e sotëm) me kryeqytet Dodonën, kanë qenë pellazgët autoktonë”. Studiuesi grek, Jani Sharra, në librin “Istoria periohis Igumenicas, 1500-1900, Athinë 1985, thotë: “Çamët me origjinë shqiptare, banorë të Çamërisë (Thesprotisë) nga shek. 17-18 përkrahën besimin mysliman”. Ndërsa V.Krapsiti, në librin “I muslimani Camidhes tis Thesprotias, Athinë 1986, thotë: “Pranojmë se në tërësinë e tyre myslimanët çamë të Thesprotisë rrjedhin nga të krishterët vendas”.

Sipas statistikave turke të vitit 1910 për sanxhakun e Çamërisë, numri i popullsisë jepet në 60897 shqiptarë, nga të cilët 31304 myslimanë dhe 29593 ortodoksë. Grekët në atë kohë përbënin 12% të popullsisë me 9840 frymë – (v. Besim Qorri: Shqipëria e vërtetë, f.136-137). Ndërsa më 1913, kur Çamëria iu shkëput trungut amë dhe iu aneksua shtetit grek, me vendim të Konferencës së Ambasadorëve në Londër, sipas Charles Vellay: “Irredentisme Helenique, Paris 1913”, popullsia e Çamërisë ishte rreth 70 mijë frymë.

Çamëria dhe Epiri

Çamëria e sotme shtrihet në vendin që në lashtësi quhej Epir. Me emrin Epir quhej një zonë që shtrihej nga Malet Akrakeraune (Llogoraja e sotme (në veri), deri në gjirin e Ambakisë në Jug dhe nga malet e Pindit në lindje, deri në Detin Jon në Perëndim. Pra kap një territor rreth 15 mijë km katrorë. Emri Epir, që në greqisht do të thotë tokë, stere, ishte emri me të cilin banorët e ishujve grekë quanin ata që jetonin përballë tyre. Në kohën arkaike (shek. 8-6 p.e.s.) ky vend nuk njihej me këtë emër, por, sipas burimeve letrare, njiheshin vetëm kaonët dhe vendi i kaonëve, thesprotët dhe vendi i thesprotëve, molosët dhe vendi i molosëve etj. Por nuk ekzistonin Epiri dhe epirotët. Në luftën e Peloponezit, në vitet 432-404 p.e.s. kaonët, molosët etj., shfaqen si etnitete politike më vete. Në vitin 429 p.e.s. shfaqen si aleatë të Spartës, apo të Athinës. Gjatë sundimit të mbretit Tharypa, gjatë viteve 439-390 p.e.s. molosët vendosën hegjemoni mbi fise të tjera dhe krijuan Lidhjen Molose. Pas mesit të shek. 4 p.e.s. mbreti Aleksandër, i mbiquajtur Molosi (362-321 p.e.s.), e shtriu sovranitetin e tij deri te thesprotët. Aleanca e re u quajt në këtë kohë “Aleanca Epirote”. Kjo aleancë krijonte mbrojtje dhe barazi formale në federatë. Lavdinë e tij shteti epirot e arriti nën udhëheqjen e Pirros së madh të Epirit, gjatë viteve 307-272 p.e.s. Në këtë kohë Epiri u fuqizua dhe rriti gjithnjë e më shumë shtrirjen e tij. Marrëdhëniet me Ilirinë shteti i Epirit i kishte të mira për dy arsye: së pari, Pirroja ishte rritur në oborrin e mbretit Glaukia të Ilirisë dhe së dyti, Iliria e ndihmoi atë të kthehej në fronin e tij të uzurpuar nga kundërshtarët politikë. Roli politik i Pirros i kaloi kufijtë e Epirit, duke vendosur edhe për politikën e Greqisë dhe të Maqedonisë. Pas vdekjes së Pirros, Epiri u dobësua mjaft dhe në vitin 232 p.e.s. monarkia e Akidëve ra dhe vendin e saj e zuri Lidhja Epirote. Kjo ishte një formë qeverisjeje republikane. Shumë shpejt në kurriz të këtij shteti ranë pasojat e luftërave iliro-maqedonase, si dhe iliro-romake. Në këto luftëra Epiri nuk u ndie aspak si fuqi ushtarake, deri sa më 167 p.e.s. ra nën sundimin romak. Në ndarjen e re administrative të vitit 148 p.e.s., Perandoria Romake e konsideronte Epirin si tokë maqedonase. Ndërsa, duke kaluar në shekullin e dytë të erës sonë, Epiri doli më vete nga Maqedonia dhe në shek. e tretë p.e.s. u krijua Epiri i Ri, që shtrihej nga lumi Vjosë deri në Mat. Interesant mbetet fakti se si Epiri i vjetër (aty ku kish qenë) dhe Epiri i Ri përfshiheshin në të njëjtën prefekturë, në atë të Ilirikut.



Autoktonia e Epirit

Për problemet etnike ndërmjet grekëve dhe epirotëve ekzistojnë dy pikëpamje: njëra e konsideron Epirin ilir dhe tjetra e konsideron grek. Për këtë çështje kanë shkruar në veprat e tyre historianët e lashtësisë greke, Herodoti e Tuqiditi. Herodoti thotë se ka dy histori. “Në vitin 576 p.e.s. tregohet se Kliseni, zoti i Sikionit, një njeri shumë i pasur, donte të martonte të bijën me një djalë të mirë ndërmjet grekëve”. Herodoti jep edhe listën e atyre që morën pjesë, rreth 13 djem, ndërmjet të cilëve ishte edhe një djalë me emrin Alkon. Fakti që ndërmjet djemve grekë kishte edhe një molos, ka shtyrë historianët të mendojnë se molosët janë grekë. Por Herodoti na jep edhe një pasazh të dytë. Në këtë dëshmi të dytë bën fjalë për “forca ushtarake greke që u mblodhën në Selaminë për të luftuar persët e fuqishëm të asaj kohe”. Duke i përshkruar ngjarjet, Herodoti thotë se: “Thesprotët janë fisi në kufi me ambrakasit dhe leukadasit, fiset më skajore greke, që dërgonin burra në luftën e Selaminës”. Pra, siç shihet, faktet që sjell Herodoti tregojnë se Molosët nuk ishin grekë. Kjo nuk është aspak e rastit, po të kihet parasysh se molosët banonin “këndej Thesprotisë”. Për më tepër sqaron Tuqiditi.

Për vetë rëndësinë e saj, lufta e Peloponezit përfshiu si botën greke, ashtu edhe një pjesë të botës barbare. Kjo është një e dhënë e rëndësishme për të sqaruar më qartë se cilat ishin zonat greke dhe cilat ishin zonat me popullsi jogreke. Me termin “barbar” grekët quanin të gjithë ata të cilët jetonin jashtë Greqisë. Por duhet pasur parasysh se në veprat e Tuqiditit nuk përmendet emërtimi “Epir, sepse në atë kohë nuk ishte krijuar ende ky term. Ekzistonin vetëm emrat e fiseve: Molosët, Thesprotët, Kaonët (këto ishin fiset kryesore) dhe disa fise të tjera. Duke përshkruar fushatën e luftës së Peloponezit, Tuqiditi thotë se: “Nga barbarët ishin kaonët, molosët, orestët dhe thesprotët. Pra nuk përmend emrin “Epir” apo “epirot”. Në kapitullin pasues Tuqiditi vë në dukje se “disa nga barbarët nuk kishin mbret dhe, ndryshe nga grekët që luftojnë në formacione të rregullta ushtarake, barbarët kaonë, megjithëse të zotë, luftonin në mënyrë të çrregullt”. Tuqiditi jep edhe të dhëna të tjera në lidhje me karakterin e barbarëve, por këto të dhëna nuk kanë shumë vlera. Rëndësi të madhe ka momenti kur historiani përmend se “barbarët nuk ishin greqishtfolës”. Pra, ai e ka thënë qartë se ata nuk ishin grekë. Prania e kolonive, kryesisht e korintasve rreth Gjirit të Ambrakisë dhe Gjirit të Jonit, deri në Korkyrë (Korfuzin e sotëm) dëshmon se kolonitë greke nuk janë krijuar as në Atikë dhe as në ndonjë zonë tjetër, por janë krijuar te barbarët. Ata që mbrojnë pikëpamjet e kundërta, nuk e kanë vlerësuar kurrë këtë fakt. Megjithatë janë gjeografë e historinë grekë që thonë se, “kolonistët grekë u vendosën në Korkyrë dhe u ndeshën në rezistencën e ilirëve Liburnë”. Kolonët që vendoseshin te barbarët, kur ndesheshin me rezistencën e vendasve, nuk kanë hezituar të përdorin edhe forcën kundër tyre… I tillë është rasti i apollonatëve kundër ilirëve, që shkatërruan pronat dhe tokat e tyre, në çerekun e parë të shek. të pestë p.e.s. Pra kolonitë greke për shumë kohë mbetën të bllokuara, për shkak të këtyre konflikteve, që kanë pasur popujt barbarë me kolonët grekë, por marrëdhëniet midis botës barbare dhe botës greke kanë qenë të hapura… Kjo vihej re në aspektin tregtar, kulturor etj. Bota moderne ia njeh këtë gjeni kulturës greke. Por marrëdhëniet kulturore nuk duhet të përzihen në çështjet etnike. Për këtë ishin të qartë banorët e këtyre vendeve. Si pasojë e marrëdhënieve të ngushta tregtare e kulturore dy botët, ajo greke dhe ajo shqiptare, u afruan shumë me njëra-tjetrën. Në zonën epirote banonin popullsi vendase barbare, si dhe koloni, të cilat jetonin në brigjet e Jonit dhe që preknin tangencialisht zonën epirote. Një historian tjetër grek, Teodor Skilaks, jep një paraqitje tjetër të zonës ndarëse ndërmjet botës greke dhe asaj barbare. Ai, duke përshkruar të gjithë Ilirinë, thotë: “Pas molosëve vijnë ambrakasit, të cilët janë në skaj të tokave greke. Pas kësaj fillon Ellada”. Pra shihet qartë se njëri pas tjetrit historianët grekë të lashtësisë kanë qenë të një mendimi për sa i përket kufirit midis grekëve dhe “barbarëve”. Më pas, për një periudhë më të vonshme, ka shkruar Straboni. Në këtë kohë, pra rreth shek. IV p.e.s. shfaqet për herë të parë termi “Epir” dhe “epirot”. Ky territor shtrihej në veri deri te malësia e Kurveleshit (sot), në jug deri në Gjirin e Ambrakisë dhe mbyllej në lindje në Malet e Pindit. Një fakt tjetër që jep Straboni, është edhe një përshkrim që i bën Homerit, duke shkruar se “ai (Homer) njihte mirë gjithë helenët, deri te thesprotët”. Emri Epir për Homerin kishte një kuptim të përgjithshëm, pra stere, siç është thënë më lart. Nga historianë të ndryshëm harta e Epirit del heterogjene, pra e lëvizshme. Kjo ndodh për shkak të lëvizjes së kolonëve, por popullsia kryesore ishte e barabartë. Nga burime të ndryshme del se popullsia “barbare” e kësaj zone nuk ishte greqishtfolëse. Por historianë të ndryshëm sot gjejnë pretekstin se, në qoftë se kjo popullsi nuk është greqishtfolëse, nuk është fakt bindës që ata janë ilirë. Por ky është një argumentim shumë i dobët. Duke u nisur nga prehistoria njihet fakti që në perëndim të gadishullit të Ballkanit u vendosën ilirët.


Toponimia e Çamërisë

Gjer më sot trajtesat më të hershme për toponiminë dhe prejardhjen e emrit Çamëri u takojnë studiuesve të huaj të shekullit të kaluar: M.Lake-Researches in Greece, Paris.1814.f/13. Poucqueville-Voyage de la Greece, Paris, 1820, f.22-23 etj. Vëmendja është drejtuar nga toponimia, pasi ajo ka natyrë konservative dhe ruhet relativisht gjatë, edhe kur ka zhvendosje popullsish. Është parë një lidhje e ngushtë e emrit Çamëri me emrin e lumit që e përshkon atë, Thiamis, i cili është identifikuar me Kalamajin, lumin që shkon pranë Shkallës së Filatit (Shkalla e Zorjanit). Çabej ka vërejtur se vazhdimësia e dy termave Thiamis – Çam shpjegohet në ligjëratë fonetike të shqipes.

Toponimet në Çamëri janë bllok në të gjithë Krahinën, por ato nuk janë ngulime të izoluara, ku dallohet njëlloj kontinuiteti në të gjitha fushat dhe malet e saj, duke përfshirë gjithashtu edhe hidronimet në tokë e në det. Në Çamëri ka emra shqip si: lis, gur, shpellë, burim etj. Pra kjo popullsi e lashtë autoktone i ka vënë emra dhe një are, një cepi, rrëze, birre, guri, gjurme, shkëmbi, spithari, gryke, vije, rrëkeje, përroi, lumi, zalli, deti, kënete, vau, ure, monopati, kishe, xhamie, pylli, përcëllime etj. Autori grek, Markopullos, në librin: “Llaografika – Llakas – Suli – Epirotiqi Estia”, Janinë 1982, f. 348-349”, thotë: “Fshatrat e Sulit emërtoheshin shqip si: Vetëtimë, Grope, Kali, Bardhi, Murrizi, Burima, Palovreshti, Arvanita etj”. Në vendosjen e emrave është mbuluar në mënyrë totale çdo kënd i trevës, gjë që do të thotë se kjo popullsi nuk përbën një minoritet, por një shtrirje etnike.

Nga toponimet në Çamëri po japim:

Oronime: Mali i Hilës (Filat), Çuka e Palit (Gumenicë), Mali i Bardhë (Sharat), Mali i Buzëziut (Arpicë), Mali i Bozhurit (Margëlliç), Mali i Dhëmbasit (Sul), Mali i Glatë (Bedelen), Mali i Ugurgarës (Nistë), Mali i Kladhit (Nuneshat), Malashinji

(Karbunarë), Mali i Kurorës (Nikolicaj), Mali i Llogarajit (Agji), Mali i Mëllezit (Konispol), Mali i Murgut (Sul), Mali i Qytezës (Mazrek). Mali i Shkodrës (Njihuar-Paramithi), Mali i Verdhëlës (Grikëhuar), Malet e Sheshtagjonëve etj.

Siç dihet shqiptarët i ndërtojnë toponimet duke u nisur nga një cilësi: nga ngjyra, forma etj. Si p.sh., Mali i Bardhë, sepse zbardhon, Mali i Murgut, sepse është i murgët, nxin. Mali i Dhëmbasit, sepse brezat shkëmborë i ka dhëmbë-dhëmbë, të thepisur. Mali i Gjatë, ngaqë është i gjatë etj. Vëmë re se ata janë të ndërtuar si përcaktorë pronësie shqiptarësh: Mali i Hilës, Çuka e Palit, Mali i Buzëziut, Mali i Shëndëlliut, Malet e Sheshtagjonëve etj. Pra shkalla e pronësisë tregon se këtu të zotët e vendit kanë qenë shqiptarët. Më shumë interes paraqet toponimi “Qafa e Lirive”, e cila duhet të jetë Qafa e Ilirëve, nga fakti që çamët e kanë zakon në shumë raste ta hanë zanoren, apo rrokjen e parë të një emri, si bie fjala te njerëzit me emrin Llaz, përdorin formën e shkurtër laz, duke ngrënë i-në për elimët, limët etj. Po kështu edhe te sendet: Brik, për ibrik, pra dhe të lirëve për ilirëve, përndryshe nuk mund të jepet asnjë kuptim tjetër që të tregojë përkatësinë e kësaj. Për Qafën e Lirive nuk na mbetet rast të dyshojmë për iliricitetin e emrit të cunguar, nga fakti se ky toponim i lashtë ruhet gjer sot në kujtesën e popullit, krahas atyre ku përmenden elimët, fis pellazgo-ilir. Këto lloj emërtimesh nuk mund t’i ndeshim në tokën greke, por vetëm në Çamëri dhe në Shqipëri. Kjo do të thotë se grekët nuk kanë ekzistuar në Çamëri. Vërejmë se në vendosjen e emrave është e njëjta mendësi, i njëjti mekanizëm. Nga paralelizmat për malet, si në Çamëri dhe në Shqipëri, kemi: Mali i Bardhë, Mali i Shëndëlliut, Mali i Kurorës, Mali i Llogorait, respektivisht në Vlorë, Tepelenë, Kudhës, Dukat. Po kështu, në të dyja anët, në Çamëri dhe në Shqipëri, kemi paralele emrash të fshatrave, p.sh. Gumenicë, Dushk, Lëkurës, Lopës, Varfanj, Vilë, Mazrek, Kurtes, Gravë, Karbunar, Drizë, Kuç, Currilë, Gurrëz, Neshat, Shëmrizë, Dardhë etj.

Vendet ku jetojnë akoma të gjalla mitet, toponimet, gojëdhënat, frazeologjitë, nga Labëria në Çamëri, fillojnë nga fshati Gumenicë i Vlorës, Tërbaç, Kallarat, Kudhës, Qeparo, Sasaj, Butrint, pastaj duke hyrë në krahinën e Çamërisë nënë, prej Koskës në Vërselë, Guman, Gurrëz, Varfanj, Grikëhuar, Sharat, Nuneshat, Kuç, Arvenicë, Arpicë, Arilë, Mazrek, Luarat, Margëlliç, Mur, Vrastovë, Karbunar, Grikë etj. Këto emërtime në kujtesën e shqiptarëve, këtu dhe në Çamëri, nuk do të ekzistonin, në qoftë se këta nuk do të kishin qenë bashkëkohës të këtyre vendasve. Atje ku kemi varre elimësh, kanë qenë protoshqiptarët, që e kanë përcaktuar varrin se ku ka qenë dhe ua ka përcjellë brezave. Prej këtyre fakteve të pakundërshtueshme provohet qartë se popullsia çame është e lashtë dhe e pakëputur. Çamët janë vazhdues të epirotëve. Nëse shqiptarët kanë shkuar vonë në ato troje, siç deklarojnë disa studiues grekë të pabesueshëm, si do të mund të trashëgonin këtë kujtesë mijëravjeçare? Pra, siç është e lashtë toponimia e Çamërisë, e lashtë është edhe popullsia e Çamërisë, sepse janë çamët që i ruajnë ato pasuri mendore e lëndore dhe jo grekët.

Hidronimet

Mund të themi se pothuajse gjithë hidronimia e Çamërisë është shqip. Shumë të rralla janë ato me prejardhje nga gjuhët e pushtuesve. Deti i Çamërisë, i cili thirret me dy emra: Deti Jon dhe Deti i Zonjës (apo Fusha e Zonjës), që të dy këta emra janë të gjuhës shqipe. Nga hidronimet e tjera mund të përmendim: Lumreja e Janinës, një lumë me zigzage që vjen nga Hani i Pllakës në Lefterhor, Lumi i Zi (Akeroni), Ujët e Verdhë (ngushticë deri ndërmjet Kakasë së Nisës dhe Marvenorës në Vilë), Di Krerët (Ngushtica e detit që ndan ishullin Pasko me antipasko-n) Lumi i Artës, Lluri, Kalamai, Lumi i Pavlit, Përroi i Miç Dukës, Përroi i Shkëmthit, Përroi Dushqez, Përroi i Katundit, Burim i Zërës, Burim i Labit, Burim i Kaninës, Kroi i Mirë, Kroi i Shurrës, Kroi i Ariut, Kroi i Sorrëzës, Pus’ i Mollës, Pus’ i Çalares, Uji i Bardhë etj.

Antroponimia

Në fillim të shek. 13, Çamëria ishte pjesë e Despotatit të Epirit. Sundimtari i Epirit në shekullin e 14 ishte Gjon Zenebishta, i cili, ashtu si Gjin Bue Shpata, sundimtari i Prevezës, quheshin “Zot”. Në gjysmën e dytë të shek. 15, Çamëria u bë shesh rezistence për ushtritë osmane. Kjo krahinë ra nën sundimin osman dhe u përfshi në Sanxhakun e Delvinës. Çamëria (Vajametia në Mesjetë) ishte një nga ato vende ku dallohej qartë vazhdimësia e zakoneve të antikitetit. Në shek. 16, në kohën që u bë regjistrimi i popullsisë në kadastra, të bie në sy fakti se në zonën e Delvinës, pra edhe në Çamëri, emrat ishin tipikë shqiptarë. Regjistri kadastral i vitit 1582-1583 i Kazasë së Delvinës, në regjistrin e Sanxhakut të Delvinës të viteve 1582-1583, përfshin dhe 64 fshatra. Aty janë të regjistruar të gjithë kryefamiljarët dhe të pamartuarit, meshkujt e vejushat e çdo fshati.

Le të analizojmë të dhënat për Fshatin Sharat, katund çam disa kilometra nga bregdeti Jon, faqja 24 b. Po japim emrat dhe mbiemrat e fshatarëve të këtij fshati, që janë përfshirë në këtë gurrë osmane: Nikë Nikolli, Nikol Gjini, Dol Nika, Pal Gjoni, Kostë Mëhilli, Gjikë Dedë Zhupa, Liko Nikolla,Nikë Gjoni, Progër Gjini,Dokë Gjini, Gjikë Gjoni, Martin Prifti, Gjikë Pali, Dokë Doli, Martin Gjini, Gjokë Deda, Martin Pali, Zhupa Pali, Dodë Pali, Jani Doli, Pjetri Qesari, Martin Komneni, Gjikë Teodori, Ahmet Shtrepi, Lisimed Meladeni, Martin Kola, Nikol Pali, Strati Lira, Dhimo Klea, Komnen Kondi, Dedë Gjini, Niklol Pali, Martin Andrea, Doli Komneni, Melkë Andrea, Nikol Qesari, Llazar Gjoni, Dod Nikolla, Lik Strati, Nik Andrea, Martin Loli.

Emra të periudhës ilire:

Emri Dhimo është zvogëlues i emrit Dhimitër. Ky shkurtim i tillë gjendet vetëm në gjuhën shqipe. Dhimitër është emër me origjinë pellazgo-ilire. Sipas Nermin Vlorës, ky emër rrjedh nga Dhe-Mitër, që do të thotë dhe-në-ne. Ky antroponim ndeshet jo vetëm para Krishtit në truallin tonë, por edhe në mesjetën shqiptare.

Emri Kostë buron nga Kostandin, është emër i pashquar me prejardhje ilire. Në shqip ka dhënë Koçi, Koço, Kostandin, Kondi Kosta dhe Ndini. Antroponimi Lik është emër ilir (V.Cumohovski. B.SH.Sh. Nr.2- Tiranë, f.147), po këtë pohojnë edhe H.Krahe, E. Çabej dhe Z.Mirdita. Dedë rrjedh nga Dida, emër vetjak ilir. H.Krahe kallëzon se Dida është emër ilir (Leksikon Alitillyricher personnamen) Heidelberg, 1929. Maksimilian Lamberci, emrin Deda e sheh si reflektim nga antroponimi më i hershëm ilir, Dida. Sipas R.Doçit, ai gjendet në formën e hershme edhe sot, buzë lumit Klinë, në Didë të Prizrenit. Emri Dedë është i përhapur në Mesjetë, në format Dedaj, Dedash, Dedë, Dedinë, Dedosh. (Shuteriqi L. SHBA faqe 3090). Këto antroponime tregojnë se kjo popullatë, e shtrirë në këtë trevë, i përket truallit gjeografik ilir e më pas arbëror, qysh në periudhat më të hershme ilire, që afirmojnë vazhdimësinë e banorëve çamë qysh para erës së re.


Emra të periudhës latine:

Dokë dhe Martin. Dokë rrjedh nga Antonius. Ka qenë Ndokë e së fundi Dokë. Bie në sy përdorimi i emrit vetjak latin Martin. Ky antroponim ka përhapje të madhe në Mesjetë. Atë e ndeshim të përdoret në mjaft persona. Në rrënjosjen e këtij emri rol të madh ka luajtur kisha dhe numri i madh i shenjtorëve të saj. Shën Martini ka jetuar në shekullin IV në Francë.

Vijojmë me emra kuptimorë: Doli, Melkë dhe Lisimadh. Doli buron nga emri kuptimor doli, Lisimadh është antroponim i përbërë nga emir Lis dhe mbiemri i madh. Në Mesjetë është përdorur dendur si antroponim. Melkë buron nga emri vetjak Mel-i. Në rastin tonë është përdorur me prapashtesën zvogëluese – kë. Ai del me këto trajta: Melas, Melash, Melkë, sipas Dh. Shuteriqit. Emrat e mësipërm nuk janë importuar në këtë territor. Popullsia shqiptare e kësaj kazaje kishte në Mesjetë një sistem të sajin emrash vetjakë dhe llagapesh popullorë përpara botës së parakrishterë, të dala nga fondi i gjuhës shqipe. Këto antroponime, trashëgesa të lashta, janë elemente rrënjësh qysh në lashtësi. Në këtë fshat emrat vetjakë, nga pikëpamja strukturore, dalin kryesisht si emra të parmë njëgjymtyrësh. Vetëm kompozita Lisimadh bën përjashtim. Më i përhapur në këtë fshat është emri Martin. Ai shoqërohet me antroponimet Kola, Andrea, Prifti, Pali, Gjini, Loli, Komneni etj. Antroponimet e patronimet Gjikë, Gjokë, Dodë, Mëhill, Toskë, Strat, Nikë, Pal, Kola, Komneni, Nikol, Pjetër, Kondi, Gjoni, Progir, Dokë etj. Janë emra tradicionalë shqiptarë. Emrat e mbiemrat Gjon e Gjin janë të njëjtë. Emri Gjon është emri në Europë në shekullin e parë, buron nga emri hebraik Johanani, që është emri i apostullit të Krishtit Shën Gjonit, i përpunuar ndër shekuj ka dhënë në këtë truall Gjon. Emri Gjin është një ndër emrat që është përdorur më shpesh ndër shqiptarët në Mesjetë. Ai ka dhënë këto forma: Gjinar, Gjinec, Gjinak, sipas Shuteriqit. Shën Gjini e Shën Gjoni e kanë festën më 24 qershor, kur kemi ditën më të gjatë e natën më të shkurtër. Nikolla ka dhënë zvogëluesin Kolë dhe Nikë. Mikel është kthyer në Mëhill. Në këtë fshat janë përdorur shpesh emra të truallit arbëror Nikë dhe Gjikë. Nuk ngelet pas emri Mikel, i përdorur katër herë. Në këtë fshat përfshihen edhe 6 emra me origjinë hebraike krishtere të futur në fondin antroponimik dhe patronomik si emra shenjtorësh Jani, Pjetri, Pali, që janë emrat e apostujve të Krishtit. Mikel është emër i hershëm biblik Mikael, Llazar e Nikolla janë emra të shenjtorëve sllavë. Emri i vetëm i këtij fshati me etimologji greke është Strati, por edhe ai bën pjesë në truallin arbëror. Më vonë në Shqipëri, me ardhjen e islamizmit, ky emër iu përshtat terminologjisë orientale dhe, kur u myslimanizua ky vend, u kthye në Sefer e Asqer, që kanë të njëjtin kuptim me emrin Strat. I vetmi antroponim oriental është emri Ahmet, por edhe ai është shoqëruar me llagapin shqiptar (Ahmet Shtrepi). Në këtë katund kemi një emër pellazgo-ilir, tre emra me prejardhje ilire, dy me origjinë latine, gjashtë me origjinë hebraike krishtere, tre emra kuptimorë, dhjetë të truallit arbëror, një emër me etimologji greke, kthyer në emër të truallit arbëror dhe një antroponim oriental. Vlen të përmendim që të gjithë emrat e Mesjetës së vonë të përdorura në fshatin Sharat, si dhe në fshatrat e kësaj kazaje, janë të ndryshëm nga ata që përdorin grekët. Emri Gjikë Zhupa nga ana e konstruktit i përket periudhës së Mesjetës. M.Shiflai vë në dukje se elementi shqiptar gjithnjë është rrudhur dhe është bërë si top iriqi. Ndërsa Çabej thotë: “Vendbanimi i shqiptarëve nuk është një zonë ekspansioni, por një zonë rrudhjeje, përfundimi i ngushtimit të paprerë gjatë historisë së tyre. Po t’i referohemi historisë dhe autorëve të vjetër grekë, kufiri verior i kombësisë greke dhe i gjuhës greke fillon në bregun jugor të Gjirit të Artës na bën të ditur Straboni. Prandaj këto toka të Çamërisë, ku bën pjesë ky fshat, janë troje autoktone shqiptare, të dhëna padrejtësisht Greqisë në vitin 1913. Deri më 1944 ky fshat, ashtu si gjithë fshatrat e Çamërisë, banohej nga shqiptarë etnikë. Fakte të tilla autentike vërtetojnë pa mëdyshje se Çamëria ka pasur gjatë gjithë historisë së saj një popullsi me një kompaktësi ekzemplare shqiptare.


Përpjekjet për shkombëtarizim

Deri në mbarim të shekullit të 18, popullsia çame ka qenë e gjitha e krishterë shqiptare, pastaj aty filloi të hyjë myslimanizmi. Por megjithatë midis të krishterëve dhe myslimanëve nuk u shkaktua ndonjë përplasje fetare, siç ka ndodhur në vende të tjera të botës. Një pjesë e çamëve myslimanë mbajnë sot mbiemrat e kohës kur kanë qenë të krishterë, ndërsa të tjerë përdorin si mbiemra emrat e etërve apo gjyshërve të tyre. Emra fisesh të lashta: Bregu, Demi, Hunda, Kali, Merxhushi, Bollati, Pirro, Pronjo, Shurdhi, Nikëjani, Kurrushi, Barkanjari, Sherri, Spata, Burri, Pashkanji, Premti, Suloti, Zerva, Bardhi, Kondi, Preveza, Timka, Uthulla, Luli, Lluri, Matraku, Buzëbardhi, Derri, Gërra, Kokëbardhi, Çapari, Buza, Golemi etj.

Pas largimit të pushtuesve turq nga Çamëria dhe vënien e saj nën zgjedhën e re greke, procesi i asimilimit ndryshoi raportin teknik. Pushtuesit e rinj iu vunë në ethe punës për shkombëtarizimin e shqiptarëve: nga njëra anë filluan shkëmbimin e popullatës myslimane shqiptare me grekët e Azisë së Vogël (1923-1924), të krishterëve u mohuan identitetin kombëtar, ose u imponuan fshehjen e tij nga frika. Banorët e krishterë i quajti “grekë”. Pasi bëri spastrimin etnik të popullsisë myslimane, ashtu si hajduti që kërkon të mbulojë gjurmët, Greqia shpejtoi të ndryshonte emrat e vendbanimeve çame. Fillimisht ajo ndryshoi emrin nga Çamëri në Thesproti, për ta shlyer këtë gjurmë shqiptare dhe për të zhdukur njëherë e përgjithmonë nga kujtesa njerëzore emrin çam dhe Çamëri. Me emërtimin e ri Thesproti padashur i dha trevës autoktoninë e lashtë ilire. Edhe emrave të qyteteve të Çamërisë u është dhënë fytyrë greke, p.sh. Filatit sot i thërrasin Filites, Gumenicës – Igumenicë, Margëlliçit – Margariti, Paramithisë – Paramithja etj. Po kështu edhe gjithë fshatrave të Çamërisë ua kanë ndryshuar emrat si p.sh. Curilë në Kalithes, Dolani – Jeropllatano, Galbaqi – Koqino Lithari, Gurrëza – Ano Palo Klisi, Menxhari – Qiparisos, Lopësi – Asproklisi, Lllabanica – Ellataria, Spatari- Tri Korifo, Vila – Dhonates, Varfanji – Parapotamo, Vreshta-Ambalia, Rrëzanji – AjJorgji, Shëmriza – Ajia Maria, Shulashi – Krionri, Ledheza – Ladhohoti, Kuçi – Polineri etj.

Por të gjitha këto përpjekje nuk kanë mundur ta zhdukin identitetin shqiptar të Çamërisë, pasi në shtëpitë e tyre ende flitet shqip, respektohen traditat dhe zakonet. Atje jetojnë akoma të gjalla mitet, toponimet, gojëdhënat. Që në kohërat më të lashta, Çamëria ka qenë shqiptare dhe e tillë ka mbetur.

Gazeta Shqip.

December 19, 2014

Greece technically still at war with Albania


Because of un-abolished war law Albanian Cham minority, who were expelled by Athens during World War II, can not claim back confiscated property worth hundreds of millions.

ANKARA (AA) - Albanian President Bujar Nishani asks his Greek counterpart, Karlos Papulias on Monday to abolish the law of war with Albania which has left the two neighbors technically at war for the last seventy years.

Albanians say that because of this law ethnic Albanians, referred to as Albanian Cham minority (from the Chameria area of Greek territory) who were expelled by Athens during World War II, could not claim back confiscated property in Greece worth hundreds of millions dollars.

Members of the Albanian Cham minority protested in front of Albanian presidency while the two presidents were meeting.

"I asked the Greek Parliament to abrogate the law of war which is still in power because it is in contrary with article 15 of the Treaty of Friendship," Albanian President Bujar Nishani said during a joint press conference with Papulias.

Greek parliament declared war on Albania back in 1940 (WWII), when Albania was under Italian occupation. Greek government removed the law by government decree in 1987 but the law was never abolished by Greek Parliament. Albania and Greece are two neighbor NATO countries but technically still at war. Albanian Cham minority claims hundreds of million dollars of property were confiscated by Athens under this law.

The President of Greece, Karlos Papulias officially visited Albania on November 3-5, 2013 and was invited by the President of the Republic of Albania, Bujar Nishani.

"Maritime delimitation between the two countries remains an issue to be resolved", President Nishani said, adding that "Albania is ready to resolve this issue in accordance with International Law".

JTW/ Anadolu Agency

December 10, 2014

Zëri i Çamërisë - Abonimi




Abonimi mbështet publikimin e gazetës dhe Organizatën Çamëria.

Ju faleminderit për mbështetjen!

Albanian American Organization Chameria
PO BOX 452 Addison, IL 60101

December 2, 2014

Voice of Chameria - Zëri i Çamërisë



Botimi i ri i Organizatës Çamëria 



Now Online
https://www.scribd.com/doc/250172576/Zeri-i-Camerise-December